Ik moet zeggen -wellicht tot mijn eigen scha en schande- dat de naam van Groninger Remco Sietsema bij mij veel en veel minder bekend in de oren klinkt dan die van zijn muziekgenoot Janos Koolen. Ik vermoed dat dat veel te maken heeft met het feit dat die laatste meer dan af en toe de dingen in goede banen leidt bij The Lasses, het ronduit fantastische duo zangeressen, waar we als een blok voor vielen, zodra we de eerste noten gehoord hadden van wat die drie samen weten neer te zetten op muzikaal vlak. Hoe dan ook, nu is er “Lagom”, de eerste plaat van de twee heren samen en enig opzoekingswerk heeft mij intussen geleerd dat ze samen al een heel traject hebben afgelegd, onder anderen in de band Sultana, de groep waar Xander Vrienten, de “zoon van”, maar vooral ook van zichzelf een begenadigde bassist, mee deel van uitmaakt.

“Lagom”, de titel van de plaat, blijkt Zweeds te zijn en iets te betekenen als “niet te veel, niet te weinig, maar precies goed” en, nu ik de plaat een flink aantal keren beluisterd heb, denk ik dat de heren bezwaarlijk een betere titel hadden kunnen verzinnen. Deze twee -Sietsema is een meer dan excellente accordeonist en voetstamper en blijkt daarenboven heerlijk te kunnen zingen en over de snarenkunsten van Koolen kunnen we kort zijn, die kan alles- maken van de elf nummers de plaat een heerlijke trip, die in drie ritten op te delen valt. Tracks 3, 7 en 10 zijn gezongen, de rest is instrumentaal, maar het is precies de manier waarop die gezongen nummers precies dààr geplaatst zijn, waar ze thuishoren, die deze plaat tot een luisterreis van 52 minuten maakt.

De instrumentaaltjes vormen een doorsnee van wat folkies van deze kant van de wereld in grossieren: Scottish, wals, polka, hedendaags klassiek…het is er allemaal en het klinkt geweldig, maar, zodra de stem van Sietsema er bij komt, krijg je dat tikkeltje extra. Daarmee wil ik niks afdingen van het ontzaglijke niveau waarop de intrumentals gespeeld worden -die twee begrijpen elkaar kennelijk blindelings, maar die zang voegt toch iets toe, dat de plaat van “bijzonder goed” naar “excellent” optilt.

Nog maar eens wat toegeven: ik ben blij met het feit dat de teksten van de gezongen nummers in het boekje afgedrukt staan, want anders zou ik niet ver geraken, maar vooral: “Olle Grieze. ”, “Doe Zegs’t Mor” en vooral “Mien Laand/Sint Laurens” zijn bij momenten adembenemend en maken van deze plaat precies wat haar titel belooft. Pfieuw…wàt-een-plaat.

(Dani Heyvaert)